In ontwikkeling.

In samenwerking met stichting Starting from Scratch

Verloren brieven is een essayfilm waarin de verdwenen negentiende-eeuwse brieven van mijn overgrootmoeder aan haar vriendinnen, met behulp van kunstmatige intelligentie, opnieuw tot leven komen. In de nalatenschap van mijn familie vond ik in een oude kartonnen doos een stapel brieven die mijn overgrootmoeder Keetje Hanlo-Tellegen als zeventienjarige had ontvangen tijdens haar kostschooljaar op het Sacré-Cœur in Vaals (1869–1870). De brieven, afkomstig van haar vriendinnen uit Groningen, waren zorgvuldig bewaard: de inkt was vervaagd maar nog leesbaar, vol meisjesachtige geheimen, verlangens, en levendige beschrijvingen van het dagelijks leven op en buiten de kostschool. Intiem, speels, soms melancholisch – kleine getuigenissen van meisjes die opgroeiden in een wereld van beperkingen.

Maar één stem ontbrak: die van Keetje zelf. Terwijl ik de brieven ontcijferde, groeide de prangende vraag: waar waren haar antwoorden? Wat dacht zij, wat voelde zij? Haar afwezigheid raakte me onverwacht diep. Dit project is mijn poging om dat gemis te benaderen – niet met feitelijke reconstructie, maar met poëtische verbeelding. Geen invulling van wat had kunnen zijn, maar een artistiek onderzoek naar wat we misschien willen horen.

Verloren Brieven is geen nostalgisch project. Het is een uitnodiging om opnieuw te luisteren – naar wat ooit werd verzwegen, en naar wat dat ons vandaag te zeggen heeft.