'Ik raak nog al snel verveeld met wat ik doe en ik wil niet dat mijn werk een handelsmerk wordt'  Dan Graham

Deze uitspraak lijkt mij op het lijf geschreven. Telkens zoek ik naar nieuwe invalshoeken.

Een paar jaar geleden vroeg een bevriende kunstenaar mij of ik geen schilderles bij hem wilde volgen. Een beetje overrompeld maar wel geintrigeerd, mede omdat hij voornamelijk met amateurs werkt, nam ik zijn voorstel serieus. Het onderwerp moest ik zelf bedenken, daar kon hij mij niet bij helpen.

Een week later stapte ik zijn atelier binnen met een serie dia’s van mijn vader. Ik zag het als een uitdaging en een voortzetting van mijn fotografische werk om deze na te schilderen in olieverf. Met deze nieuwe techniek wilde ik leren om het bestaande beeld volledig naar mijn hand te zetten. Het naschilderen is niet alleen goed kijken maar ook een verdieping aanbrengen, in beelden die oorspronkelijk door licht gemaakt zijn.

Mijn vader observeerde het gezinsleven als een buitenstaander, een fotograaf en maakte dia's, zoals zoveel vaders in die tijd deden. Vaders werkten en maakten vakantiefoto's.

Met een blauwe stift schreef hij op de eerste dia van de reeks, het jaartal 1961. Dwars door de onderkant van het beeld, het dek van de veerpont Kruinigen-Breskens. Met de auto op de pont,  daar begon de vakantie, van daar voer je weg naar het einde van de wereld, naar die heerlijke weken van spelen en vervelen.