Een spel met licht en kleur
BOOK OF LIFE visualiseert het samengaan van kunst en wetenschap. De blauwe kleur van de cyanotypie geeft een nieuwe context aan de röntgenfoto’s.
Blauw is de kleur van de koude, de kleur die ons herinnert aan schaduw, maar is tegelijkertijd ook de kleur van de verte, het oneindige. Het blauw van de lucht weerspiegeld in het water, maakt het water aantrekkelijk.

BOOK OF LIFE combineert röntgenfoto’s, fotogrammen van planten, foto’s van mensen en landschappen, tekeningen. Ieder boek zal een eigen verhaal vertellen. Door de opeenvolging van de beelden en soms door de toevoeging van teksten.In de negentiende eeuw werd uit nieuwsgierigheid naar eigenschappen van fotochemische reacties een aantal fotografische drukprocessen ontdekt.
Cyanotypie of blauwdruk werd uitgevonden door Sir John Herschel, astronoom en wetenschapper. Op 16 juni 1842 gaf hij een lezing over één van zijn ontdekkingen. Hij stelde vast dat onder invloed van zonlicht bepaalde ijzerverbindingen reageren. En een beeld opleverden; door een vel papier in te smeren met een bruingroen mengsel van chemicaliën, daar een negatief op te leggen en het te belichten in de zon. Het papier vervolgens af te spoelen met water resulteerde in een positief blauw beeld dat bewaard bleef en niet onder invloed van licht weer vervaagde. Herschel meende dat hij een van de belangrijkste uitvindingen op het gebied van de fotografie gedaan had. Houdbaarheid van fotografische beelden was in zijn tijd een van de moeilijkste dingen.

De titel BOOK OF LIFE ontstond toen ik een enorme verzameling röntgenfoto’s mocht doorzoeken op de Röntgenafdeling van een ziekenhuis. Met Helga Kos (beeldend kunstenaar) waarmee ik het eerste Book of life maakte, heb ik dagen in de kelder van het ziekenhuis doorgebracht om uit een container de laatste afgedankte prints van röntgenfoto’s, MRI’s en CT scans te mogen uitzoeken. We vielen van de ene verbazing in de andere terwijl we daar bezig waren. En spontaan schreef ik op een van de bruine enveloppen Book of life. Later realiseerde ik me dat het kwam door het intense kijken naar een wereld die ik nooit eerder zo had gezien. Fotografische beelden van het menselijk lichaam die we op een lichtbak legden en waar wij allerlei prachtige vormen, lijnen en structuren in zagen. Beelden die bedoeld waren om de inwendige mens te kunnen bestuderen. Wij konden de kwalen niet zien, dat wil zeggen wel de botbreuken, maar andere afwijkingen zijn voor ons leken niet herkenbaar. Dit waren zo ongeveer de laatste prints die we daar uit de afvalbak hebben gehaald, want alles wordt inmiddels alleen nog maar digitaal bewaard. Die beelden van het menselijk lichaam maken de binnenwereld met al zijn vormen en structuren zichtbaar, net als de nerven van een blad.

De fotografie met al zijn verschillende technieken maakt het mogelijk om de schoonheid van het onzichtbare zichtbaar te maken. De contouren en nerven van het blad van het Groot Tafelblad, versus de schaduw van de longen; de contouren en vormen van de schedel en het hart.

‘Er is stilte om de dingen. Alle beweging gaat liggen, wordt contour, en uit verleden en toekomst sluit zich iets af wat duurt: de ruimte, het grote tot rustkomen van de nergens heengedrongen dingen.’
R.M. Rilke (uit: een lezing over Rodin 1907)